|
ДУБ
Нялёгкія буры пагнулі
І ў часе вайны, і пасля.
У целе асколкі і кулі
Карой зараслі спакваля.
А ноччу або на дасвецці
Ён стогне, і не разабраць,
Ці дрэва разгойдвае вецер,
Ці раны старыя баляць.
БАЛАДА АБ ПОМНІКАХ
У замеценых снегам
Гранітных пагонах
Нерухома на варце
Салдаты стаяць.
Ім прайгралі пабудку
Ваенныя горны,
А адбой ім гарністы
Забылі прайграць.
Толькі ў летнюю поўнач
Дзевятага мая,
У незабыўную ноч
Заканчэння вайны
Развадзяшчы з пастоў
Іх бязгучна здымае,
І салдаты ідуць
У сыноўнія сны.
* * *
Жонка зноў рамантуе
Лахманочкі мае.
Рамантуе, лютуе:
Лёсу Бог не дае.
Ну, а даў бы Бог шчасце –
Цэлы мех дапаўна, -
Што рабіць ёй з багаццем,
І не знала б яна.
ЯНА ЖЫЛА Ў ПАРЫЖЫ
Увесь свой век яна жыла ў Парыжы –
Глядзелася ў люстэрка ціхай Сены,
Увечары гуляла па Манмартры,
На пляц-Пігаль заглядвала крадком,
Заходзіла ў кнігарні букіністаў
Або ў “Ратонду”
ці ў славутым Луўры
Стаяла прад загадкавай “Джакондай”,
Пасля ішла маліцца ў свой касцёл.
Усё жыццё яна жыла Парыжам,
Вясковая настаўніца з Залесся,
Звычайная настаўніца з Залесся,
Якая і ў Адэсе не была.
Не да Адэс, калі дзяцей чацвёра,
Старая матка, сшыткі, муж пітушчы...
Хапала справы і ў двары, і ў школе –
Круцілася вавёркаю штодня.
Яна перажыла сівую матку.
Муж – на кладах за вёскаю. А дзеткі
За шчасцем у сталіцу паляцелі.
І засталася тут як ёсць адна.
Здаралася, яе былыя вучні
Праведвалі наездам. І суседкі –
Сяброўкі яе даўняй маладосці –
Дзяліліся вясковай навіной.
Яна ж усё слабела год ад году
І доўгімі зімовымі начамі
Вышуквала цікавыя старонкі
У жыццейку сваім. Іх не было.
У поўнай адзіноце памірала
У хаце са счарнелымі бярвёнамі
Вялікая пакутніца з Залесся,
І мроіўся Парыж ёй за акном.
Філосаф сельсавецкага маштабу
Аздобіў надмагільны белы камень
46
Каштана надламанаю галінкай,
Пасля жанчыны выбіў там абрыс,
На фоне Трыумфальнай выбіў аркі
І – наўскасяк – дадаў такія словы:
“Увесь свой век яна жыла ў Залессі,
А памірала з думкай пра Парыж”.
ШЧАСЦЕ
Шчасце – гэта ж
устаць да дня,
Да знямогі
напрацавацца
І пасля
адпачыць ад працы
У тваіх даланях.
ПРЫХОДЗЬЦЕ ДА МЯНЕ
Прыходзьце да мяне
Добрымі
З размовамі да ранку
Доўгімі,
Вясёлымі ці зласлівымі,
Пахмурнымі ці шчаслівымі,
З усмешкамі, з енкамі-плакамі –
Тут кожнаму знойдзецца хлеб
І да хлеба.
Я толькі прашу:
Абыякавымі
Ка мне не прыходзьце,
Не трэба.
СПАЧУВАННЕ
Спачуванне – не спачыванне
Ад уласнага,
што ні кажы,
Спачуванне – заўжды прарыванне
Да суседняй
знямоглай душы.
|
